مدرسه کدنویسی

در مجموع، یافته‌های این مطالعات نشان اپ اینونتور می‌دهد که حمایت فزاینده‌ای از روابط بین BMI کودک، متغیرهای محیط اجتماعی (رسانه‌ها، همسالان و والدین)، و متغیرهای روان‌شناختی و نارضایتی بدن در کودکان خردسال وجود دارد. برای شناسایی نقش های نسبی این متغیرها و جهت گیری روابط، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

چگونه والدین در مصرف رسانه های کودکان میانجیگری می کنند یلدا تی اولز، مایکل بی راب، در توسعه شناختی در زمینه های دیجیتال، 2017

میانجیگری والدین فرزندان

نحوه ارتباط والدین با فرزندان خردسال خود در رسانه ها می تواند تأثیر زیادی بر پیام هایی که آنها درونی می کنند، آنچه را که می آموزند و آنچه را که حفظ می کنند، داشته باشد. حتی آکادمی اطفال آمریکا نیز به اهمیت مشارکت والدین در بیانیه خط مشی خود در مورد رسانه ها اشاره کرده است و توصیه می کند اپ اینونتور که والدین استفاده از رسانه های فرزندان خود را زیر نظر داشته باشند و این استفاده را با فرزندان خود به عنوان راهی برای صحبت در مورد ارزش های خانواده در نظر بگیرند.

کنسرو آکادمی اطفال، 2016). دهه‌ها تحقیق در مورد تماشای تلویزیون کودکان، به یکی از جنبه‌های میانجی‌گری فعال به نام تماشای مشترک، یعنی تماشای تلویزیون و محتوای ویدیویی با کودکان صحبت می‌کند.

تماشای مشترک یک عمل یکپارچه نیست – در زمان و نحوه انتخاب والدین برای هم‌دید کردن با فرزندانشان، تفاوت‌های اساسی وجود دارد، از سطوح بسیار بالا تا بسیار پایین. به عنوان مثال، برخی از والدین ممکن است هنگام تماشای یک برنامه تلویزیونی در کنار فرزندان خود حضور داشته باشند، اما با آنها درگیر یا صحبت نکنند.

سایر والدین ممکن است به شدت درگیر باشند و سعی کنند ایرانیان سایبر هنگام صحبت در مورد آنچه که فرزندانشان می بینند یا می شنوند نسبت به سطح رشد و نیازهای کودکان حساس باشند. اپ اینونتور به عنوان مثال، آنها ممکن است انتخاب کنند که به اشیاء روی صفحه برچسب بزنند (کرچمار، گرلا، و لین، 2007)، فرزندان خود را تشویق کنند تا آنچه را که می بینند تقلید کنند (مانند خواندن یک آهنگ یا رقصیدن)، یا بعد از پایان نمایش سؤال بپرسند. حتی سطوح پایین مشاهده مشترک نیز می تواند مزایای مثبتی داشته باشد.

 برای مثال، محققان نشان داده‌اند که ترغیب کودکان به اینکه تجربه رسانه‌ای را به‌جای صرفاً سرگرمی، آموزشی بدانند، می‌تواند منجر به نتایج یادگیری شود (سالومون، 1984). همه رفتارهای هم‌دیدنی برابر نیستند و والدین می‌توانند در زمان‌های مختلف در سطوح مختلفی از هم‌دیدن شرکت کنند.

ارزش مشاهده مشترک در چندین مطالعه نشان داده شده است. بسیاری از اولین مطالعات مربوط به خیابان سزامی دریافتند که کودکان اغلب محتوای برنامه را زمانی که با بزرگسالان تماشا می‌کنند بیشتر درک می‌کنند (برای مروری بر تحقیقات در مورد نقش والدین و مراقبان در حمایت از یادگیری از خیابان کنجد، ساموند، 2007 اپ اینونتور را ببینید).

به عنوان مثال، رایس، هیوستون، تروگلیو و رایت (1990) دریافتند که کودکان حروف و اعداد را زمانی بهتر یاد می گیرند که والدین برنامه را با آنها تماشا می کنند و از کودکان می خواهند که آنها را در حین مشاهده تکرار کنند. در حالی که وادار کردن کودکان به تکرار مطالب با صدای بلند می تواند برای یادگیری موثر باشد، فقط اینکه والدین بگویند حروف و اعداد آنقدر موثر نیست (ریزر، تسمر، و فلپس، 1984؛ ریزر، ویلیامسون، و سوزوکی، 1988).

محققان همچنین اثربخشی میانجیگری فعال بر پیامدهای اجتماعی و عاطفی را نشان داده اند. در مطالعه راسموسن و همکاران در سال 2016، 127 کودک 2 تا 6 ساله و والدین آنها به طور تصادفی برای تماشا یا عدم تماشای 10 قسمت از برنامه انیمیشن محله دانیل ببر، نمایشی که برای آموزش مهارت های اجتماعی-عاطفی طراحی شده بود، قرار گرفتند.

 . والدین به طور تصادفی در یکی از سه شرایط درمانی یا در یک گروه کنترل قرار گرفتند. در گروه اول، به والدین دستور داده شد که هر قسمت را با فرزند خود تماشا کنند و تا حد امکان در مورد نمایش در 2 هفته بعد صحبت کنند (میانجیگری فعال). در گروه دوم، والدین هر قسمت را با فرزند خود تماشا کردند اما اپ اینونتور در مورد قسمت ها با فرزند خود بحث نکردند.

در گروه سوم، کودکان بدون حضور والدین برنامه را تماشا کردند و به والدین دستور داده شد که در مورد نمایش صحبت نکنند. کودکان گروه کنترل نمایش متفاوتی را تماشا کردند و به والدین دستوراتی در مورد تعامل با فرزندشان داده نشد. یافته‌ها نشان داد که تماشای برنامه با سطوح بالایی از همدلی همراه بود، اما تنها زمانی که کودکان میانجی‌گری فعال مکرر دریافت کردند.